domingo, 27 de septiembre de 2009

 

Ja sóc aquí!

Todo llega a su fin, y un embarazo sobretodo. De una manera u otra tenía que salir, antes o después. Pero todos los embarazos acaban.

Sí que fue sorpresa, sí: llegué de trabajar un martes cualquiera, y al acabar de cenar... creo que he roto aguas. Seguro? Tuve que llamar al 061 para preguntar si era necesario ir al hospital. Por supuesto, y... felicidades. Felicidades? Ya he sido padre?

Qué va. Aun quedaban muchas horas. Esa misma noche nos ingresaron y nos dejaron a la espera de la mañana siguiente para inducir el parto.

8 horas para dilatar perfectamente, pero el niño que no bajaba. Pues no me extraña, tenía dos vueltas de collar del cordón umbilical. Unas buenas manos consiguieron llevar a Adrià al mundo terrenal. Y... montaña rusa de sentimientos.

Ya está aquí, qué decir... qué poca cosa, cuántas esperanzas dipositadas en a penas 2.950g y 47cm. Este miércoles 23 de septiembre a las 16:46 cambiará el resto de mi vida.

Ya hay un antes, ya hay un después.

Etiquetas:


martes, 22 de septiembre de 2009

 

La semana que viene

La semana que viene en principio es la semana que llegará al mundo. Bueno, de hecho ya está en este mundo, pero dentro de una burbuja que lo protege y alimenta. A partir de la semana que viene pasará frío y hambre, y lo tendremos que cuidar 24 horas al día, y ésto nos cambiará la vida totalmente. Un huelco, un giro de 180º, el Gran Cambio.

Hoy por hoy se ve que tiene 3 kilos y 50cm; unos números muy redondos, ideales. Ahora queda el parto, que no sabemos cómo será, ni cuándo, ni si será sorpresa o planificado. Es la última incógnita.

Hemos superado varios problemas, y quiero pensar que el último tampoco será obstáculo para tener un Adrià sano, un niño como todos los demás, sin más problemas que el de llegar a un mundo como el que tenemos.

La semana que viene se cerrará una etapa y comenzará otra.
No sé si estamos preparados; si no lo estamos, ya nos pondremos al día.

Etiquetas:


viernes, 14 de agosto de 2009

 

Creciendo

Penúltima visita. Por suerte vamos superando todos los piedras que nos encontramos en el camino. Parece una carrera de fondo en la que nos hemos tropezado unas cuantas veces, siempre corriendo por la cola, pero con convinción plena que la ganaremos, vamos... que yo creo que al final lo conseguiremos.

Por lo pronto el gran crecimiento que parecía al principio se ha frenado. Es buena notícia, los números son más normales: 2,050kg y 44 cm a falta de menos de dos meses.

Ya se ve el final del túnel, o mejor dicho, la cinta de la meta.

Ganaremos!

Etiquetas:


sábado, 25 de julio de 2009

 

Lo más seguro Adrià

A menudo cuando me preguntan por mi estado, cuando se enteran... lo siguiente a continuación es cuál nombre hemos elegido, a lo que yo respondo "lo más seguro Adrià". De hecho parece que sea un nombre compuesto, Lomaseguro Adrià, pues lo he repetido tantas veces que ya me suena a Lomaseguro, Lomi para los amigos.

A tal punto llega mi superstición por no dar nada por seguro hasta tenerlo que el nombre no quiero darlo como algo hecho. Lo último, la personalidad lo último. Primero, que llegue la vida, la vida en todos los sentidos porque no hemos de olvidarnos que podría nacer con algún percance que ya lleve, además de las complicaciones que puedan surgir con el parto.

De momento 1,7kg en 30 semanas. Osea, que quedan dos meses más o menos y espero que no coja más del doble de lo que tiene, que ya sería bastante. Un niño gordo digo que tengo. Pero que nazca, luego ya lo moldearemos para que pueda llevar una vida sana, saludable y lo más acorde con la sociedad donde le tocará vivir: una sociedad delgada y esbelta.

Ahora nos iremos de vacaciones un par de semanas, las últimas sin el baby, las últimas sin estar pendientes de un tercero, las últimas tranquilas.
Luego ya vendrá la movida.

Etiquetas:


domingo, 19 de julio de 2009

 

Pataditas

Un mes más, un mes menos.
Vamos con los pesos adecuados, con las glucemias adecuadas, con la tranquilidad adecuada. Solo nos sobresaltan esas pataditas que nos das por las noches; parece que tranquilo por el día.
Ya puedo contar que queda un par de meses, un poco más quizás.
Se me hace raro imaginármelo, sí, pero tantas veces la gente me lo comenta que me cambiará la vida, que ya está aquí, que acabas asumiéndolo.
Claro que tendrá su parte negativa, mucho trabajo, a lo mejor algunas discusiones, preocupaciones... pero seguro que habrá una recompensa, esos momentos que ahora mismo no puedes imaginar porque nunca los hemos vivido.

Así, después del verano... vendrás.
No llegues antes que aun falta por montar todo.

Etiquetas:


viernes, 19 de junio de 2009

 

Sugar baby

Pasan las semanas, los meses... los trimestres! ya solo queda uno.
Y para entrar en el último lo hemos celebrado debutando con una Diabetes Gestacional. Bien! ya creía que había gastado todos mis puntos de mala suerte entrando en porcentajes pequeños, pues dos tazas. De poder pasar podía pasar de todo, y ésto es algo que es poco frecuente pero normal. Ahora tendremos que hacer dieta (incluido yo) para no tentar a la suerte a que salgan otros problemas. Ya tengo ganas de acabar con esto, y empezar con todo lo que se avecina. Que no es poco, supongo.

Seguro que entonces saldrán nuevos problemas, o más bien temores, inseguridades o estrenos. Pero tenerlo ahí, fuera, táctil, visible... eso ayuda. Ahora tienes que imaginártelo, pensarlo, conjeturar.

Una cosa sí, parece que ya lo siento. Días más tarde, lógico, empiezo a notar esas pataditas que no para Sonia de decir. Ya está ahí, al otro lado de la piel...

Imagino que Adrià.

Etiquetas:


miércoles, 20 de mayo de 2009

 

Mi momento

20 semanas. Mitad, creo.

Tienes suerte hijo; tengo suerte. Vas a llegar en mi mejor momento. Ahora mismo podría decir que tengo todo lo que he querido, sin exageraciones, sin sueños irrealizables, pero todo lo demás que necesito, que quiero, todo... lo tengo.

Tenemos suerte; si llegas justo ahora serás algo más por lo que pueda estar orgulloso, algo más que poder compartir con mi entorno próximo. Una alegría más.

En otras ocasiones hubiera querido aprovechar este momento, saborear cada instante, cada parte, y no teñirlo con otras circunstancias. Igual hubiera querido trocearlo mi suerte e ir disfrutando paso a paso cada cosa. Pero mira, ahora no voy a ser comedido y si tengo la suerte de vivir un gran momento personal no voy a desestimar más fortuna. Se puede aglutinar todo.
Se puede disfrutar todo a la vez.

Espero que cuando nazcas no sea un punto y a parte, si no un punto y seguido de lo que me ha tocado vivir que hasta ahora ha sido muy bueno. Nunca pensé que llegaría a este punto, pero... contigo y con lo que tengo ya no necesito nada más.

Etiquetas:


sábado, 9 de mayo de 2009

 

Sabré?

Cada día que pasa es un día menos para la llegada del tercer miembro de la família. Aun suena muy lejos, pero no es tanto. Ya veo el verano, ya empezamos a prepararlo. Y después, al final, viene.

Osea, que está a la vuelta de la esquina. Y todo lo dejo para entonces, ya aprenderé, ya se cojerá esto otro, ya sabré hacerlo... Sobre la marcha digo yo. No tiene por qué ser tan difícil ser padre. O más bien, aprender a ser padre, porque es algo que no hemos hecho antes. Y como tal, como cosa nueva, requiere sus miedos.

Sabré? El otro día leí que el mero hecho de preguntárselo denota interés y preocupación, que ya es un paso importante. Un mal padre ni se lo preguntaría.

Qué lejos, y qué cerca.
Y mientrastanto sigo con mi vida de siempre, mis cosas, mi independencia... Qué pronto se me va a acabar ésto...

Seguimos sin nombre.
(Hugo, Aaron, Adrià, Mario...)

Etiquetas:


viernes, 1 de mayo de 2009

 

Primeros preparativos

Comenzando a preparar todo para la llegada, su llegada. Ya hay que empezar a pensar no solo en tres, si no en uno; en uno por delante nuestro, mío. Lo mejor, para él, para... Adrián?

Después de intentos de nombre como Hugo, Aaron, Mario... parece que Adrià empieza a tomar cuerpo como posible nombre.
La verdad, cualquier nombre no me convence, pero hay una gran mayoría que ni por asomo podría ponerlos, por lo que por descarte y por iluminación transitorio seguro que algún nombre saldrá.

Tenemos aun la mitad de embarazo, unos cuatro meses, que pasan fugaces seguro, pero hay tiempo de amueblar el pisito y tener todo a punto. Seguro que podremos, como todo el mundo ha podido.

Aunque no niego que a menudo me embarga un miedo a no saber. De hecho no sé nada, y he de aprenderlo todo desde cero. Pero... como todo el mundo, no?

Pues eso, Adrián, que nos estamos moviendo, no sufras.

Etiquetas:


martes, 21 de abril de 2009

 

XY, evidente.

Ya lo intuíamos, como nos decían que se veía qué sexo era, como era tan claro, pues ya sospechábamos que iba a ser un niño. Ayer, tras una de los cientos de imágenes que hemos visto se veía perfectamente el sexo. La doctora simplemente ha preguntado si teníamos alguna duda.

Más tarde, en el estudio cromosómico lo ponía bien claro: XY.

Pues nada, un niño, un Marc petit, un yo pequeño. Ahora, a buscar nombre.

Etiquetas:


lunes, 20 de abril de 2009

 

Un gran UF

Día a día vamos ganando confianza, nos vamos alejando de aquel maldito susto que nunca tuvimos que tener. Hoy tras la ecografía de alta definición hemos recobrado la tranquilidad que supone que se vea todo normal, todo sin anomalías.

Bueno, pasito más, aunque los primeros son los más grandes. El mapa cromosómico ya salió bien, y ahora este ecocardio que observa un corazón sano aparentemente. Ahora quedarán otros pasitos pero para mantener bajo control que todo va bien.

Un gran alivio.

Etiquetas:


sábado, 4 de abril de 2009

 

By pass

Vale que lo peor pasó, vale que en un primer momento me vi derrotado y antes que me dieran los resultados ya los sabía; de acuerdo, todo tendría que ir normal, tendría que pasar las semanas contándolas. Pero no, no es una situación normal porque aun queda ese ''pero'', esa próxima estación que supone una nueva prueba. Seguro que saldrá bien, o más que seguro quiero creer que no hay más camino que el que vaya a buen puerto. Pero... pero, pero, PERO puede pasar.

Sí, ya sé, siempre puede pasar que algo vaya mal, un accidente, algo que no sabes que siempre ha estado ahí y lo descubres. Y entonces todo se tuerce.

Por lo que sí, estamos embarazados pero no lo parece. No queremos saber el sexo del feto, no tenemos nombre, y siempre hay un después. Ya haremos las cosas. Puede que nos encontremos con un ''ya hay poco tiempo'' y tengamos que hacer todo al final con prisas. Pero es igual, quiero verme en ese problema.

Porque lo contrario aterra. No sé cómo reaccionaremos. Antes lo vivimos, era esperable lo que pasó. El disgusto. Pero ahora, abrir una herida significa un golpe terrible, y tengo miedo.

Por lo que estamos a la espera, sabiendo que si todo va bien habrá un nuevo ser. Un niño creo; un niño sin nombre.

Veremos.

Etiquetas:


miércoles, 18 de marzo de 2009

 

Primer parcial

9:40 suena el teléfono. Lo estaba esperando con los ojos abiertos en la cama. Sonia igual, primer día que se levanta despierta.

Que ha salido normal (define el concepto de normalidad?), que cromosómicamente está todo en su sitio. Uf. Un gran uf. En dos o tres semanas tendremos el mapa cromosómico enterito (qué grande es la ciencia!).

En un principio habríamos de estar aliviados, nos dijeron que si ésto salía bien teníamos muchos números de que todo fuera bien. Pero está claro que no vamos a relajarnos, queda un gran camino. Espero que al final podamos decir un gran UFF, con mayúsculas; aunque seguro que en el mejor de los casos es un Comienzo de Sufrimiento. Ya lo dicen, que nunca dejas de sufrir por tus hijos. Pues bien, éste va a empezar a hacernos sufrir desde las 11 semanas de gestación.

Contentos contenidos.

Etiquetas:


martes, 17 de marzo de 2009

 

De repente, parar el tiempo

Desde que nos enteramos que teníamos una gran posibilidad de que el bebé naciera enfermo que el tiempo se ha parado. Se ha parado instantes después de dejar de llorar. Fue un golpe bajo, un golpe de esos que te dan en pleno estómago, a traición, sin esperarlo. Y después... ya no sabes en qué pensar. Nos han apagado, dejándonos en stand by, ya sabes... apagados pero encendidos. Todos los proyectos se han quedado a la espera de los resultados que puedan darnos.

Tenemos dos opciones: una buena y una mala. La buena podría ser mala. Y la mala, buena, o más bien podría ser la más fácil. Así que no sabemos qué queremos. No sabemos qué nos conviene, ni qué pensar.

Si hubiera un Dios arriba nuestro lo dejaría en sus manos. O no, no se lo dejaría en sus manos porque si hay un Dios no nos habría puesto en esta situación.

Etiquetas:


jueves, 12 de marzo de 2009

 

De repente, caer.

Sin esperarlo es mucho peor. Una muy mala notícia; de hecho, lo peor que me ha pasado en la vida. Y a juzgar por la reacción de Sonia, también para ella.
Hay problemas. Lo que tendría que haber sido una visita de rutina, una nueva foto, se ha convertido en un alto riesgo para el feto. Todo muy rápido, nos hemos visto en la calle sin saber a dónde ir.
He de decir que no recordaba haber llorado, o al menos sinceramente. Qué horror. Qué sufrimiento. Pero sobretodo cómo jode hacer sufrir a los demás, a mi hermana, a nuestros padres...
Lo tenemos claro, si se confirma lo peor habrá que tomar una decisión drástica.
Lo peor, además de la espera, es que se convierta en un susto, en un falso positivo. Entonces qué? Prolongar el sufrimiento?

Etiquetas:


miércoles, 11 de marzo de 2009

 

Temor

Dicen que estas cosas se han de vivir para comprenderlas. Es cierto. La primera vez que he cogido noción de peligro para un hijo, mi hij@ ha sido recientemente al entender que pueda ir mal, que pueda no salir todo como ha de salir. Más que temor, un mareo, un caer al infinito por pensar que corra peligro.

Es curioso, a lo mejor no llega a 3 cm, pero es lo que siento. Lo siento como algo mío, como un hijo de viaje que está llegando, a quien solo faltan 6 meses para volver. Qué digo volver, si nunca ha estado aquí.

Seguro que es un temor universal, que todo aquel que ha sido padre ha vivido. Seguro que hay que vivirlo para experimentarlo. Ésto, pues, ya lo he vivido; es lo que estoy viviendo.
Que todo vaya yendo bien.

Etiquetas:


martes, 24 de febrero de 2009

 

Segunda opinión

Hoy hemos provado otro médico, Dr. Giménez. Nos ha gustado más el trato.
Y una semana después nos han confirmado que estamos de 8 semanas, casi 9.
Una segunda ECO. Ya se distingue la cabeza, y unos bultitos que parecen los brazos y piernas.

Y... hay corazón! Hemos oído el corazón. No sabía que tan pequeño, a penas 2cm de persona ya tuviera corazón. Hay vida...

Etiquetas:


domingo, 22 de febrero de 2009

 

Anunciación

Día a día va cogiendo forma la idea de que algo va a cambiar. De hecho es el cambio más importante para nuestras vidas. No hay día en que no lo pensemos, que no hagamos planes, que nos afecte.

Sonia no puede ya llevar un patrón normal de alimentación como antes. Es raro ver que ya no come un solo dulce, cuando antes le pirraban. Tiene muy mala digestión. Espero que solo sean estas primeras semanas, porque quiero que disfrute de la situación, y el sentirse mal te tapa el sol y no le deja ver el buen tiempo que hace.

Hoy han venido nuestros padres. Ya casi que lo sabían. Unos porque se lo sacaron a Sonia hace días. Y los otros porque mi madre es algo brujilla y ya se lo olía. De hecho, al decirlo ha soltado un ''ya lo sabía, por vieja''.
No sabíamos cómo decirlo y hemos sacado una foto de la primera ecografía donde salen 1.54cm de embrión. Les he dicho que nos habíamos hecho una foto muy chula, a ver si les gustaba. Y la he dejado encima de la mesa.

Enseguida la han visto, mis padres más callados como sin saber qué hacer, los suyos confirmando lo que ya sabían, su reacción era más preparada. Pero felices.
Luego un rissotto y un costillar al horno.
Un paso más.
Poco a poco ya lo sabe más gente. Hace unos días, los hermanos, más contentos si cabe.

El mundo empieza a girar entorno a una personita que ni ha nacido.

Etiquetas:


jueves, 19 de febrero de 2009

 

Ya hay fecha

Primera visita a un médico, y ya hay fecha: 30 de septiembre.
No hay duda, ''estáis embarazadísimos''. Sonia en blanco, y yo que aun no reacciono. Creo que me costará días en hacerme a la idea, aun estoy flotando. Aun dejo para más adelante el creérmelo.

Etiquetas:


miércoles, 4 de febrero de 2009

 

Confirmación

La hora que me ha llamado en el trabajo es de las peores horas que hay para hacerlo, es el momento que ella sabe que no puede llamarme. Pero lo hace. Y no importa. Que lo que tenía que hacer, que ha dado que sí.
No soy de piedra aunque a veces lo dude, y me sube algo por el cuello hasta llegar arriba de la cabeza, a la altura de los ojos.
Me siento, o no me siento, no lo sé. Solo sé lo que ya sabía, pero confirmado.
Voy a ser padre. Vamos a ser padres. Va a nacer alguien con la mitad de mi material genético.
Queda un largo camino.
Tot just acava de començar.

Etiquetas:


sábado, 17 de enero de 2009

 

Svedocain.blogspot 2006/2009

Todo llega a su fin y los blogs más todavía.
Útil, actualizado y seguido durante tiempo voy a darle paso a algo más práctico, más constructivo y, espero, mejor.

A partir de ahora dejaré de escribir sobre mí para Escribrir.
A partir de ahora,
www.blooodcity.blogspot.com

Etiquetas:


jueves, 8 de enero de 2009

 

El carrito de la Suerte

Hoy es el primer día en toda mi vida que me ha tocado un carrito de la compra que VA RECTO!
Ni se torcía, ni tenía restos de vidas anteriores, ni muestras de esputos y otras secreciones en los mangos. Simplemente... increible! Ni Niños, ni Gordos; eso es tener suerte!

De esta manera afrontaré el 2009 como un año nacido en la abundancia y la fortuna.
No me puedo quejar.

Etiquetas:


miércoles, 31 de diciembre de 2008

 

Svedo Simpson

Etiquetas:


sábado, 27 de diciembre de 2008

 

Flambeo, ergo cocino

Tras hacer una encuesta a mi entorno más próximo (95% femenino) he observado que nadie nunca flambea. Qué lástima. Yo ya me he estrenado, y oye... qué sensación! Lo recomiendo. Vale que mi vena pirómana se ha activado (llevaba unos 18 años dormida), pero el gusto por ver quemar el alcohol de un cognac concentrando los sabores de un sofrito (o como oí anteayer: ·su-frito") vale la pena.

Un paso más en mi carrera en los fogones (hoy vitro). He empezado a pensar la seria posibilidad de cambiar el pijama por el delantal. eso sí, siempre blanco, que las manchas de tomate o sangre resaltan más.

Como necesito financiación para montar mi propio chiringuito invito a los que quieran ayudar a comprar una participación del negocio. Acepto sugerencias y cantidades mayores de 5000€.
No cabe decir que guardo discreción.



Etiquetas:


miércoles, 24 de diciembre de 2008

 

2003/2008

Avuí fa just 5 anys que em dan donar les claus que cada dia faig servir per entrar a casa.
Com passa el temps...

Per cert, bones FESTES!

Etiquetas:


lunes, 15 de diciembre de 2008

 

Eso de la resaca laboral


Maldormir, trabajar de 7 a 22 corriendo y salir hasta cumplir 23 horas despierto a los 31 casi 32 no se puede. O es lo que al día siguiente tu estómago, tus piernas y tu cabeza te repiten constantemente.

Etiquetas: ,


jueves, 11 de diciembre de 2008

 

Eso del transporte público

Vale, venga... habrá que usar el transporte público... que se pasan la vida diciendo que lo utilizemos, que si el coche contamina mucho, que si gasta mucho, que si los peajes están por las nubes, que si no hay parkings asequibles, que si hemos de ser más verdes (en el buen sentido de la palabra)...

Pues hoy me he estrenado en eso del transporte público.
En particular, un Mataró-Barcelona. Ya sabes, a penas 30km de nada que tendrían que colocarte de centro a centro en una lectura de un periódico gratuito.

Pues no! más de hora y media! Osea, lo que correspondería a un Barcelona-Lisboa pero a nivel comarcal. Ahora ya puedo entender a toda esa gente que se queja de la ineficacia de Renfe.




Para la memoria (para recordarme que jamás vuelva a usar Transporte Público) me quedo con dos imágenes:
-Tras 15 minutos parados entre estación y estación, y tras la pobre explicación del maquinista que pedía 10 más pero que nadie se lo aseguraba, todo el mundo llamando por el movil para avisar de un nuevo retraso. Qué gran invento el movil!
-En la oficina de información de Renfe, dos trabajadores repartiendo billetes sin pedir explicaciones como si fuera el pan nuestro de cada día.

Etiquetas:


domingo, 7 de diciembre de 2008

 

Això de tenir pont

Tinc dos dies de festa seguits. I a més a més un d´ells és festiu de caire social, nacional i apostòlic. Crec que és la Purísima; o sigui, una tal Puri que era una pasada, amb caràcter hiperbòlic i que va deixar tanta petja que l´han dedicat un dia perque tothom s´en recordi i la busqui pel google. Jo també.

Sigui el que sigui m´és igual: una constitució espanyola o haitiana, una santa, sant o el mateix Diable. Però tinc festa i la gent normal també en té. Per una vegada coincideixo i puc dir alt i clar: entro dintre de la Normalitat!!

Què serà el pròxim? Un cap de setmana? Vacances a l´agost? Sortir a les 8? Pujada per sobre l´IPC? panera de Nadal?

Etiquetas:


miércoles, 3 de diciembre de 2008

 

No pasa nunca nada hasta que pasa

He estado a puntito de calzarme la bamba izquierda antes que la derecha. Hasta aquí bien; hasta aquí todo parece normal. Pero NO! Nunca, nunca y nunca, recuerdo haberme calzado un pie izquierdo antes que el derecho. Desde que tengo uso de razón no he osado hacerlo.

Por qué? Pues porque imagino que cosas malas pueden pasar. Eso se llama superstición creo. Yo más bien lo llamaría estupidez. Pero el otro día empecé a dudarlo: una persona mayor (mayor en años, no en tamaño -que también- ) hablando de dientes y dentistas (bonito tema donde los haya) me preguntó si me calzaba con el derecho antes que el siniestro (infernal) pues le había asegurado que no había ido nunca al dentista salvo la primera vez que se me cayó un diente. Pues se conoce que si te calzas por el derecho no tienes problemas odontológicos. A+B=C.

Entonces lo primero que pensé fue en el paciente del al lado, amputado. Rápidamente le miré qué pierna era y qué dientes le quedaban. A+B=D.

A veces la ciencia de los años, la universidad de la vida, falla.
Por lo que yo seguiré con mis 13 no sea que pase algo y no pueda poner remedio alguno.


Etiquetas:


martes, 25 de noviembre de 2008

 

Todos tenemos síndrome de Diógenes

Hacer limpieza de recuerdos es una de esas tareas que vas dejando para un mejor día, para la semana que viene, para... ya encontraré un momento adecuado.
El domingo encontré uno y me puse a tirar trocitos de mi pasado (esto del facebook ha sacado mi vena más nostálgica).
Entre un libro de inglés (sí, estudiaba inglés!), una caja de la Play Station (la uno, que ya me costó sus 20.000 pelas), doscientosmil cassettes (k7) de música heavy (todos hemos sido adolescentes), una regla y una escuadra y hasta un carnet del IMAS (mi estreno laboral) me entretuve haciendo tiempo (que no perdiendo).
Vacié la mitad de los armarios de mi habitación. Porque esa habitación donde creces nunca deja de ser tuya, y más si pasan años y siguen tus recuerdos ahí.
Otro día ya encontraré otro momento para borrarme de mi memoria más años y así dejar espacio para los venideros.


Etiquetas:


This page is powered by Blogger. Isn't yours?

Suscribirse a Entradas [Atom]